+ เกินเลย..
“ ตอนเย็นเตรียมตัวเอาไว้นะฉันจะเข้ามารับ...”
เสียงทุ้มดังขึ้นบนโต๊ะอาหารเช้า มือบางหยุดชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
“ ไปไหนฮะ...”
“ เธอต้องออกงานกับฉันอี้ชิง...”
อี๋ฟานเงยหน้าขึ้นมาสบตา
“ ............ “
“ เราแต่งงานเหมือนสายฟ้าแลบ
หรืออยากให้คนเขาลือกันหื้อว่าเธอท้องก่อนแต่ง..”
“ ฉันไม่เคยมีอะไรกับคุณแล้วจะท้องได้ไง
“
“ หึๆ..พวกเขาไม่ได้คิดแบบนั้นไม่ใช่เหรอ
หรือเธออยากเป็นขี้ปากพวกนั้นต่อไปก็เอาสิ “
“ แต่จะว่าไป..ถึงฉันท้องถ้าคุณไม่คิดรับผิดชอบมันก็ไม่มีทางที่คุณจะแต่งงานอยู่แล้วอู๋อี๋ฟาน..”
“ เธอคิดแบบนั้นเหรอ...”
“ หรือมันไม่จริง..ถ้าหากว่าฉันยอมคุณตั้งแต่แรกที่คุณคิดโอ้โลมเราก็คงไม่มานั่งติดแหง็กกันจนถึงตอนนี้หรอกใช่มั้ยล่ะ..คุณแค่ยังไม่ได้ฉันไปก็แค่นั้น
“ จางอี้ชิงพูดแล้วมองหน้าคนที่กำลังเหยียดยิ้มออกมาชัดเจน
“ แล้วเมื่อไหร่จะได้ล่ะครับ..”
“ เราคุยกันแล้วนี่ครับ..” อี้ชิงยิ้มออกมา
“ ฮ่ะๆๆ..คุณหนูจางเธอนี่เหมาะจะเป็นเมียฉันจริงๆนะรู้รึเปล่า...”
มือหนาเอื้อมมาลูบเบาๆบนหลังมือของอีกฝ่าย
“...........”
“ ต่อรองเก่งแล้วยังฉลาดสุดๆ..แบบนี้แหละฉันชอบ...”
“ เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกันเลยนะครับ..ขนาดคุณยังเหลี่ยมจัดทุกรอบด้านถ้าฉันไม่ทันคุณบ้างตกหลุมพรางคุณขึ้นมาคนที่ซวยมันก็ฉันอยู่ดี...”
“ หึ..เรื่องนั้นมันก็ใช่
แต่รู้รึเปล่าตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าถึงตัวเองจะได้เธอก่อนแต่งงานฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไป...”
“ งั้นคุณก็คิดซินะ...ถ้าได้ฉันก่อนคุณก็คิดจะถีบหัวส่ง
“ จางอี้ชิงพูดเสียงเรียบนิ่ง
“ หึๆๆ....เธอไม่เหมือนใครซักหน่อยปล่อยไปก็โง่...”
“ ฉันเหมือนคนทั่วไปนะ
คุณต่างหากที่ไม่ปกติ “
“.............”
“ แล้วคู่หมั้นคุณล่ะ...ทำแบบนี้ไม่ถือว่าหักหน้าเขาเหรอ
“ คนสวยกำลังยิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้าหล่อคมกำลังแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย
“ หมายถึงใครครับ...”
“ ฉันเคยเจอเขา...อย่าทำเป็นไม่รู้เลยฮะเมียคุณอีกคนที่เป็นทางการกว่าฉันหลายเท่า
คนนั้นน่ะเขาจะไม่มาระเบิดงานแต่งงานของคุณเหรอ...”
“ คนที่จะเรียกตัวเองว่าเมียฉันได้ไม่ใช่แค่นอนกันหรอกนะคุณหนูจาง..”
“..........”
“ เอาเป็นว่าคิมจุนมยอนเขาแค่เคยเป็นอดีตก็เท่านั้นแหละ
เธอกลัวอะไรล่ะ..”
“ เปล่า..ฉันไม่ได้กลัว..”
“ งั้นจะถามถึงเขาทำไมครับ..
ซูโฮก็แค่คนที่พี่สะใภ้ฉันเอ็นดูแล้วทำให้เรารู้จักกันก็แค่นั้น “
“.........”
“ อีกอย่างนะคุณว่าที่ภรรยา...ฉันกับเขาก็ยังไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน
“ อี๋ฟานพูดเสียงเป็นต่อแล้วท้าวคางมองจางอี้ชิงที่กำลังทำสีหน้าเรียบนิ่งแต่ก็มองเขาตลอดเวลาเหมือนกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง
“ .........”
“ มองฉันแบบนี้หรือเธอไม่เชื่อล่ะหื้ม..”
“ บอกตรงๆนะครับ..ฉันไม่เชื่อ “
“ ฮ่ะๆๆๆๆๆ...ทำไมล่ะ...” เจ้าของบ้านระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขันยิ่งทำให้อี้ชิงไม่พอใจมากขึ้น
“ คนมักง่ายอย่างคุณนิสัยเป็นยังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้น...คุณคิมจุนมยอนเขาเป็นคนเด่นแล้วฉันก็เชื่อไม่มีทางรอดเงื้อมมือคุณแน่ๆ...”
“ เธอจะคิดแบบนั้นก็ได้คุณหนูจาง....”
“...........”
“ แต่...อย่าประเมินคิมจุนมยอนต่ำไปล่ะเขาน่ากลัวกว่าที่เธอคิดมาก
อีกอย่างฉันก็ไม่ชอบเล่นของแรงที่จะเป็นบ่วงมารัดคอฉันเร็วขึ้น “
“ ก็ถ้าไม่อยากมีบ่วงแล้วจะมาแต่งงานกับฉันทำไม...”
อี้ชิงพูดเสียงแข็งในเชิงไม่พอใจ ไม่อยากมีพันธะก็ไม่น่าลากเขาเข้าไปยุ่งด้วยไม่ใช่เหรอ
“ เพราะฉันต้องการเธอ...”
“............”
“ เพราะฉันต้องการเธอ...”
“ เฮ้อออ...” เสียงถอนหายใจดังออกมาอีกระรอก
อี้ชิงทั้งเม้มปากคิ้วขมวดเหมือนคิดอะไรอยู่ในหัวจนคนที่อยู่ด้วยอย่างเสี่ยวหม่าและเสี่ยวเถียงกำลังจัดของว่างให้เจ้านายของเธอและเหมือนไม่ร่าเริงเหมือนทุกๆวัน
“ คุณอี้ชิงคะ...ไม่สบายใจอะไรเหรอคะ...”
เสี่ยวเถียนถามขึ้นเบาๆ เรียกสายตาของว่าที่คุณผู้หญิงไว้อย่างดี
“ เปล่าหรอก..แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ..”
“ มีอะไรเล่าพวกเราได้เลยนะคะคุณอี้ชิง..”
เสี่ยวหม่าพูดขึ้นยิ้มๆ
“ นี่..ถ้าถามต้องตอบนะ...”
“ ได้คะ...มีอะไรที่คุณอี้ชิงไม่เข้าใจเหรอคะ...”
“ เธอคิดว่า...อย่างฉันเหมาะสมกับเจ้านายเธอเหรอ
“
“.............”
“ รู้จักคิมจุนมยอนใช่มั้ย...ทำไมพวกเขาไม่แต่งงานกันแล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ
“
“ คิกๆๆ...คุณอี้ชิงซีเรียสมากเลยนะคะ...”
พวกเธอหัวเราะเบาๆ
ยิ่งเห็นเจ้านายกำลังทำหน้าบิดเบี้ยวเหมือนจะโมโหแต่ก็ไม่ใช่
พวกเธออยู่รับใช้ว่าที่คุณผู้หญิงมาได้สองอาทิตย์แล้ว
ไม่แปลกที่สาวใช้ส่วนตัวจะสนิทสนม
ถึงแม้คนๆนี้จะทำเย็นชาใส่เจ้านายเธอได้ทุกวี่ทุกวันแต่พอไม่มีคุณผู้ชายแล้วล่ะก็
คุณอี้ชิงจะน่ารักและใจดีกับทุกคน
“ เปล่านะ...แต่ไม่เข้าใจ...”
“ พวกเราออกความเห็นไม่ได้หรอกค่ะ...อยากรู้ก็ต้องถามนายท่านเองค่ะคุณผู้หญิง..”
“ บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง...อยากโดนลงโทษเหรอ..”
อี้ชิงหันมามองหน้าสายตาน่ากลัวแต่น้ำเสียงก็ไม่ได้จะจริงจังนัก
“ แหม..ก็อีกไม่นานคุณจะแต่งงานกับนายท่านแล้วนะคะเรียกนายหญิงไม่เสียหายหรอกค่ะ..”
เสี่ยวหม่ายิ้มขำขันแต่จางอี้ชิงไม่ได้รู้สึกมีความสุขกับสิ่งนั้นเลย
“ มันไม่ตลกหรอก...”
“ เอ่อ....”
“ ช่างมันเถอะ..”
“ คุณผู้หญิงคะเสื้อผ้าสำหรับคืนนี้จะให้วางไว้ตรงไหนเหรอคะ..”
พวกสาวใช้ที่กำลังถือชุดงานเลี้ยงของจางอี้ชิงถามขึ้นหลังจากที่เข้ามาในห้องส่วนตัว
เสี่ยวเถียนเป็นคนไปรับมันแล้วพาไปเก็บเพราะมันถูกส่งมาจากห้องเสื้อชื่อดัง
“ คุณอี้ชิงควรเตรียมตัวได้แล้วนะคะ...อีกไม่นานนายท่านจะกลับมาแล้วเดี๋ยวจะไปไม่ทันงาน...”
“ อืม...” ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงงานสังคมที่เขาไม่เคยชอบมัน
อี๋ฟานเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่หลังจากที่กลับมาจากเคลียร์งานที่บริษัทในช่วงเวลาหนึ่งเพราะงานที่ไม่ได้จัดการโดยเขามีมากมาย
ทายาทคนเดียวต้องวิ่งเต้นตั้งแต่เรื่องถูกกฎหมายและเรื่องไม่ถูกกฎหมายมันทั้งเหนื่อยและล้าถึงแม้จะมีน้องชายต่างสายเลือดอีกคนแต่เพราะอีกฝ่ายเลือกจะออกไปจากตระกูลอู๋เพื่ออนาคตตัวเอง
อี๋ฟานอยู่อย่างโดดเดี่ยวในวังวนของสิ่งเร้าน่ากลัวพวกนี้มากไปเขาถึงต้องเป็นหนุ่มเจ้าสำราญเพื่อหาความสุขให้ชีวิตก็แค่นั้น
“ ขึ้นไปดูซิอี้ชิงแต่งตัวเสร็จรึยัง..”
เขาออกคำสั่งทันทีเมื่อพวกเธอเดินเข้ามาต้อนรับ
ร่างสูงนั่งรอกลางห้องโถงด้วยท่าทีใจเย็นพอควร
งานแบบนี้จะรีบไปก็แค่นั้นอีกอย่างเขาก็แค่จะพาว่าที่ภรรยาของเขาไปเปิดตัวเพื่อที่ข่าวลือเสียๆหายๆของจางอี้ชิงจะได้หมดไปซะ
“ รอนานรึเปล่า...” เสียงหวานดังออกมาหลังจากที่อี๋ฟานกำลังนั่งเช็คงานของตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นมอง
คุณหนูจางอี้ชิงที่เรียบง่ายสำหรับใครหลายคนแต่มีอิทธิพลในความรู้สึกของตัวเขา
รอยยิ้มบางๆถูกส่งให้ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคู่หมั้นของตัวเอง
“ เธอสวยจัง...” คำพูดของอู๋อี๋ฟานทำให้คนถูกชมขมวดคิ้ว
ตาเรียวก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในชุดออกงานธรรมดาเหมือนทุกที
“ คุณเป็นอะไรรึเปล่าฮะ...” อี้ชิงมองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาดแต่เหมือนร่างสูงแค่หัวเราะออกมาเบาๆ
ก่อนจะดึงมือบางของจางอี้ชิงขึ้นมาจุมพิตเบาๆให้อีกฝ่ายชะงักเล่น
“ ฉันกำลังบอกว่าเธอสวยคุณหนูจาง...”
คำพูดหวานหยดที่อาจจะเชื่อไม่ได้
แค่เผลอมองตากันร่างกายเขาก็ถูกดึงเข้าไปแนบชิดแล้ว
“ อ่ะ..” มือบางดันแผ่นอกกว้างเอาไว้เมื่อริมฝีปากสัมผัสกัน
อี้ชิงขมวดคิ้วราวอึดอัดในขณะที่ปากหยักบดขยี้เหมือนกลืนกิน
มือหนาที่รวบเอวบางเอาไว้อยู่ไม่เป็นสุขลูบไล้ไปมาจนร่างบางที่เผลอไผลต้องใช้แรงดันให้อีกฝ่ายปล่อย
อู๋อี๋ฟานเคยไว้ใจได้ที่ไหน..
“ อึก.....” ใบหน้าหวานใช้จังหวะเพียงเสี้ยวในตอนที่อี๋ฟานกำลังจะสอดลิ้นเข้ามาในปากเบือนหน้าหนีออกซะ
มือบางผลักอีกฝ่ายออกเมื่อโดนบีบ
“ ทำไมเธอต้องชอบขัดใจฉันทุกทีห๊ะจางอี้ชิง..”
อี๋ฟานเผลอเสียงดังใส่เพราะถูกขัดใจร่างสูงแค่ถอนหายใจฮึดฮัดเหมือนคนอารมณ์เสีย
“ คุณทำฉันตกใจ
อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่เวลาด้วย...”
ร่างบางเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อออกไปที่รถโดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลังซักนิด...จางอี้ชิงกำลังทำให้ความอดทนเขาลดลงถึงขีดสุดจริงๆ
ตลอดสองอาทิตย์ถึงเเม้จะไม่มีอะไรเกินเลยกันแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนกันแตะต้องตัวหรือการสัมผัสที่เผลอไผลไม่เคยทำพาให้คุณหนูจางรู้สึกคล้อยตามไปกับเขา
ทั้งที่ไม่เคยมีใครปฎิเสธเขามาก่อน
จื่อเทายืนรอเจ้านายที่เดินหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรงมาที่รถและว่าที่ภรรยาเขาก็นั่งรออยู่ด้านในเรียบร้อยแล้ว
อี้ชิงเอาแต่มองออกไปนอกรถขณะที่มันเคลื่อนออกจากคฤหาสน์
อู๋อี๋ฟานก็ทำหน้าน่ากลัวจนพวกลูกน้องที่ขับรถไม่กล้าชายตาไปแลความเงียบที่แสนน่ากลัวกำลังก่อตัวเหมือนรอเวลาระเบิด
งานเลี้ยงใหญ่ของท่านรัฐมนตรีจัดอย่างหรูหราในโรงแรมระดับห้าดาวของฮ่องกงพวกแขกระดับวีไอพีมีชื่อเสียงของประเทศ
นักข่าวที่รอถ่ายรูปบรรดาหนุ่มสาวไฮโซที่แต่งตัวอวดความงามกันแค่เพียงขบวนรถของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างอู๋อี๋ฟานจอดหน้างานพวกนักข่าวต่างเข้ามารอเก็บภาพ
จื่อเทาเปิดประตูให้เจ้านายเขาก้าวลงมาคนแรกและคุณหนูจางอี้ชิงที่กำลังเป็นข่าวดังที่สุดในตอนนี้
แสงแฟรซวูบวาบจนร่างบางแทบหลบหน้าและเพราะแขนแกร่งโอบรอบเอวเขาไว้แล้วก้มลงกระซิบ
“ ยิ้มสวยๆ...” แค่นั้นจริงๆที่อี้ชิงรับรู้แล้วเขาต้องปั้นหน้ายิ้มให้พวกนั้นระรัวแสงแฟรซใส่ก่อนที่เขาจะถูกพาเข้าไปในงาน
“ ปล่อยได้มั้ยฉันอึดอัด...”
“ เธอต้องอยู่ข้างฉันตลอดเวลาจางอี้ชิง “
อี๋ฟานคลายแรงกอดรัดออกและให้คนสวยข้างๆควงแขนตัวเองไว้
“ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ..” การสนทนากันเงียบๆและต้องแจกยิ้มให้คนในงานราวกับทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ แต่เธอเป็นคู่หมั้นฉัน..” พูดแค่นั้นก่อนที่ร่างสูงจะพาว่าที่ภรรยาไปทักทายคู่ค้าทางธุรกิจที่คุ้นเคยและบรรดาคนในสังคมที่อู๋อี๋ฟานต้องใช้ประโยชน์
เครื่องดื่มราคาแพงถูกอี้ชิงจิบมันเล่นๆเพื่อฆ่าเวลาให้ตัวเองในงานที่ไม่คุ้นเคย
“ สวัสดีครับคุณอี๋ฟาน..” เสียงที่ร่างบางข้างกายจำได้ดีเขาหันไปมองแล้วยิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอ
“ คุณพ่อ..คุณเหม่ยหลิน..”
“ เป็นยังไงบ้างอี้ชิง..เธอสบายดีใช่มั้ย..”
คุณนายจางยิ้มให้
“ ฮะ...”
“ ดีแล้วล่ะ
อาทิตย์หน้าฉันจะเข้าไปหาเธอนะ..”
“ ผมรู้เรื่องที่คุณให้สัมพาตนักข่าวเรื่องลูกชายผมเมื่อตอนเที่ยง
ขอบคุณที่ทำอะไรบ้างนะครับ..” จางต้าเฉินพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ แน่นอนซิครับ..จางอี้ชิงเป็นว่าที่ภรรยาผมยังไงผมก็ต้องปกป้องชื่อเสียงเขาอยู่แล้ว..”
อี๋ฟานยิ้มให้ว่าที่พ่อตา
“ ก็ดีครับ...เพราะไม่งั้นเราคงได้เห็นดีกัน..”
“ หึๆๆ..คุณจางคุณคิดว่าผมเป็นใครกันครับเรื่องแค่นี้ผมไม่ให้มันลามเป็นข่าวใหญ่โตหรอกนะ
อีกอย่างข่าวนั้นก็ไม่ได้เป็นเรื่องจริงแล้วก็ไม่ต้องห่วงผมจัดการคนปล่อยข่าวไปเรียบร้อยแล้วด้วย
“ ตาคมมองคนที่กำลังคุยกับจางเหม่ยหลินด้วยใบหน้าสดใสน่ารัก
“ ยังไงผมก็ขอภาวนาให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปนะครับคุณอู๋
อี้ชิงเป็นคนที่มีภูมิคุ้มกันเรื่องเสียๆหายในสังคมน้อยมากและผมก็ไม่อยากให้มันมาเสียไปเพราะคุณเป็นต้นเหตุด้วย..”
“ คุณจางครับ..แค่เรื่องแต่งงานของผมมันก็น่าตกใจแล้วนะครับ
เรื่องแบบนี้มันช่วยไม่ได้ที่คุณหนูจางจะไม่ตกเป็นเป้าหมายหรอก
หวังว่าคุณคงเข้าใจดีนะครับ..” การพูดคุยที่เหมือนจะปกติทั่วไปแต่ก็เต็มไปด้วยการประชดประชันกันเต็มที่เหมือนกันจางต้าเฉินไม่ได้มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มในขณะที่อู๋อี๋ฟานกำลังทำราวกับหัวเราะชอบใจ
อี้ชิงใช้ช่วงเวลาที่อี๋ฟานเผลอเดินออกมาจากตรงนั้นตากลมมองรอบงานด้วยใบหน้าเรียบเฉยในขณะที่ก่อนหน้านั้นเขาต้องแจกยิ้มไปอย่างไร้สาระมือบางวางแก้วที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะมองอาหารที่น่ากิน
“ มางานนี้ด้วยเหรอครับคุณจางอี้ชิง..”
เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้คนที่มัวสนใจอาหารต้องหันมามอง
“ สวัสดีครับ..” อี้ชิงทักทายอย่างเป็นมารยาท
“ อู๋อี๋ฟานอยู่ด้านหน้าของงานเลยนะครับ
แล้วคุณมาอยู่ตรงนี้ไม่กลัวเขาจะหาไม่เจอเหรอ..” ท่านประธานโอเซฮุนพูดยิ้มๆ
“ แล้วคุณมาทำอะไรตรงนี้ล่ะครับ..”
“ หึๆๆ...ผมรู้เรื่องที่คุณจะแต่งงานแล้วนะครับข่าวใหญ่โตมโหฬารเชียวนะ
“ เซฮุนเลือกจะเลี่ยงตอบคำถามของคนสวยตรงหน้าแต่เลือกจะคุยถึงเรื่องใหญ่ของวันนี้ต่างหาก
“...........”
“ ยินดีด้วยนะครับ...”
“ ขอบคุณครับ...”
“ แต่ก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าพวกคุณจะลงเอยกันแบบนี้..
ตอนผมเห็นข่าวของพี่สาวคุณก็คิดอยู่แล้วล่ะว่ามันมีเงื่อนงำแต่ไปๆมาๆคุณก็ดันมาตกลงแต่งงานกับผู้ชายที่น่ากลัวได้แบบนี้ไม่แปลกก็น่าตกใจ..”
เซฮุนกระตุกยิ้มในความหมายที่แม้แต่อี้ชิงก็รู้ดี
ใบหน้าหวานไม่ได้มีรอยยิ้มแต่ใช้สายตามองคนตรงหน้า
“ ทำไมครับ...ถ้าผมจะแต่งงานกับเขา “
“ คุณอี้ชิงครับ..ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องแบบนั้นเลยนะครับ
คุณเองก็น่าจะรู้ว่าอู๋อี๋ฟานมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะครับ...”
“ ครับ..ผมเคยเจอเขาด้วยซ้ำ
แล้วมันยังไง...”
“ หึๆ....”
“ ถ้าเขาจะมาทวงคืน
ก็มาเอาซิแต่ไม่ใช่ในวันที่ผมแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น..” จางอี้ชิงไม่เคยชอบผู้ชายที่มีรอยยิ้มน่ากลัวรอบด้านเหมือนผู้ชายคนนี้เลย
เขารู้ว่าอู๋อี๋ฟานเองก็น่ากลัวและเหลี่ยมจัดรอบด้านแค่ไหนแต่คนที่มอบรอยยิ้มเหมือนใบมีดคมคนนี้ก็อันตรายเหมือนกัน
“ คุณพูดเหมือนประชดผมเลยนะครับ...”
“ ไม่จำเป็นครับ..”
“ หึๆๆ..งั้นทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะครับ
คุณโมโหแทนสามีคุณหรือไง..”
“.............”
“ ผมกำลังบอกว่าอู๋อี๋ฟานทำให้พี่สาวคุณนอนโรงพยาบาล
และคิมจุนมยอนน่ากลัวและร้ายกาจยังไงแต่เหมือนคุณจะไม่สนใจนะครับ หึๆๆ..”
“.............”
“ รู้มั้ย..ตอนนี้เขาลือกันให้แซดเรื่องที่คุณท้องก่อนแต่งบ้างล่ะหรือว่า..คุณแย่งคู่หมั้นของคนอื่นมันร้ายแรงน่าดูเลยนะครับคุณจางอี้ชิง
“ เซฮุนหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาชัดเจน
“ เข้ามายุ่งอะไรกับคู่หมั้นฉันไม่ทราบโอเซฮุน..”
เสียงทุ้มหนักดังขึ้น
อี้ชิงหันไปมองร่างสูงเดินเข้ามาแล้วจ้องหน้าอดีตเพื่อนสนิท
“ อะไรกัน แค่มาทักทายก็เท่านั้นเอง...”
เซฮุนยกยิ้มในแบบที่ตัวเองชอบทำ
“ ทักทายหรือหาเรื่องกันแน่...”
“ ทำไมต้องคิดในทางไม่ดีล่ะ..เราแค่คุยกันเรื่องทั่วๆไปใช่มั้ยครับคุณจางอี้ชิง...”
เซฮุนหันไปเหยียดยิ้มให้คนที่กำลังโมโหสุดๆ
“ ฉันจะกลับแล้ว...” อี้ชิงเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะเดินออกไปจากการสนทนาทันที
อี๋ฟานเหลือบมองร่างบางเล็กน้อยก่อนจะหันมาสนใจคนที่กำลังมองเมียเขาอย่างโจ่งแจ้ง
“ แกพูดอะไรกับเขา...”
“ แหม..ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องทั่วๆไป...แกก็ร้อนตัวจังเลยนะ
“ เซฮุนหัวเราะเบาๆ
“ ชอบเมียฉันรึไง...”
“ ก็น่าสนใจ “
“ หึๆๆ...โอเซฮุนมีที่ให้ยืนก็ยืนไปซิวะ
ล้ำเขตแดนมามากๆระวังจะหาว่าไม่เตือน...”
“ คิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกใช้วิธียังไงกับเขาเหรอวะอู๋อี๋ฟาน..
“
“ หึ..ก็ไม่ได้จะปิดบังหรอก
เพราะยังไงจางอี้ชิงก็เป็นคนเดินเข้ามาหาฉันเองแล้วก็เต็มใจด้วยนะ...” อี๋ฟานพูดราวกับเยาะเย้ยกันเห็นๆ
ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างไม่คิดปิดบังและกำลังสารภาพด้วยว่าเรื่องทั้งหมดที่โอเซฮุนคิดเอาไว้ไม่ผิดพลาด
“ รู้มั้ย..ตอนนี้เขาลือกันให้แซดเรื่องที่คุณท้องก่อนแต่งบ้างล่ะหรือว่า..คุณแย่งคู่หมั้นของคนอื่นมันร้ายแรงน่าดูเลยนะครับคุณจางอี้ชิง
“
อี้ชิงนั่งทำหน้านิ่งภายในรถเพื่อรออู๋อี๋ฟานที่ยังไม่ตามออกมา
แม้จะไม่มีคำพูดออกมาแต่สายตาและคำพูดของโอเซฮุนก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวราวกับเปิดกลอซ้ำๆ
จื่อเทาที่ยืนอยู่ข้างๆรถเผลอมองว่าที่ภรรยาของเจ้านายบอกคำเดียวว่าคุณหนูจางอี้ชิงยังมีอะไรที่เจ้านายเขาไม่รู้อีกมาก...ร่างสูงเด่นเดินออกมาจากงานตาคมมองเข้าไปในรถที่มีร่างบางนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ นั่งทำหน้าแบบนี้คืออะไร...เธอหนีออกมาจากงานนะควรเป็นฉันไม่ใช่เหรอที่ต้องหงุดหงิด
“
“ เรามีเรื่องต้องคุยกันอู๋อี๋ฟาน..”
ร่างบางข้างๆเลือกที่จะไม่ฟังและบอกเหตุผลที่กำลังทำให้เขาอยู่ไม่ติด
ต้องได้ฟังเรื่องทั้งหมดเท่านั้น
ภายในรถทั้งเงียบและบรรยากาศเหมือนไฟร้อนๆกำลังเผาใครซักคนที่อยู่ในอารมณ์โมโห
เพียงแค่รถจอดสนิทหน้าบ้านหลังใหญ่ไม่จำเป็นที่จะมีคนมาเปิดประตูให้มือบางก็กระชากมันออกแล้วเดินลงมาก่อนอีกคน
อี๋ฟานแสยะยิ้มมองตามแผ่นหลังบางนั่นก่อนจะเดินตามเข้าไปโดยไม่รีบร้อน
“ มีอะไรจะคุยล่ะ “
เพี้ยะ!!
ใบหน้าคมสะบัดตามแรงฝ่ามือหนักๆที่ตบหน้าเขาอย่างจัง
อี้ชิงไม่ได้พูดอะไรรอแค่ให้อีกฝ่ายมาถึงแล้วเริ่มทุกอย่างโดยไม่จำเป็นต้องลังเลด้วยซ้ำการตบหน้าคนตีสองหน้ามันไม่ได้ทำให้เขาโมโหน้อยลง
“ ยังมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกบ้างคุณอู๋อี๋ฟาน...”
“.............”
“ ที่พาฉันไปวันนี้เพราะอะไร..อยากให้คนทั้งงานมันรู้ว่าฉันแย่งคู่หมั้นคุณเหรอครับ
อยากให้พวกนั้นเห็นหน้าชัดๆให้มันสะใจกันใช่มั้ยห๊ะ!..”
“ หึ..เธอฟังคำพูดไอ้เซฮุนมากกว่าฉันเหรอ...”
อี๋ฟานหัวเราะเย็นๆ
“ บอกตรงนี้เลย..ฉันจะเชื่อทุกคนที่ไม่ใช่คุณ
“
“ จางอี้ชิง..เธอโมโหจนสติแตกแค่เพราะโอเซฮุนมันเป่าหูเรื่องอะไรหื้อ
แค่เพราะมันบอกว่าเธอแย่งฉันมาจากคนอื่นข่าวลือบ้าๆไร้สาระพันธ์นั้นน่ะเหรอ “
“ ไร้สาระเหรอครับ...มันไร้สาระสำหรับคุณน่ะซิ
แต่นั่นมันศักดิ์ศรีของฉันศักดิ์ศรีของครอบครัวฉันด้วย!..อย่ามาคิดว่าทุกอย่างที่เป็นอยู่แค่เพราะว่าฉันยอมแล้วก็บอกตรงนี้เลยฉันไม่หน้าด้านไปแย่งผู้ชายอย่างคุณมาจากคิมจุนมยอนหรอกนะ
“ ร่างบางพูดเสียงเด็ดขาดก่อนจะเดินผ่านร่างสูงที่ยืนอยู่
แต่เหมือนอี๋ฟานจะไม่ยอมให้มันจบแค่เขาไม่ได้อะไรเลยมือหนากระชากร่างบางที่เขายอมให้มาตลอด
“ เธอพูดเหมือนไม่สนใจฉันเลยนะจางอี้ชิง..”
“ ใช่ฮะ..ผมไม่เคยสนใจคุณ “ จางอี้ชิงปลดมือที่บีบแขนเขาไว้ออกไป
“ รู้รึเปล่าว่ากำลังทำให้ฉันหมดความอดทน
“
“ คิดว่ามีเเค่คุณรึไงที่ต้องอดทน
ลองถามฉันซักครั้งมั้ยล่ะว่ามีความสุขดีมั้ย
ฉันกำลังทรมานและมันจะยิ่งทรมานเมื่อถึงวันที่ฉันต้องเป็นของคุณด้วย!..” คนตัวเล็กแต่ไม่เคยยอมใครมาก่อนตะโกนใส่
“ จางอี้ชิง!..” อี๋ฟานคำรามเสียงดังลั่นก่อนจะกระชากร่างบางด้วยความรู้สึกที่ขาดสะบั้น
“ อ๊ะ..”
“ อย่ายั่วโมโหฉัน...”
“ จะใช้วิธีต่ำๆกับฉันรึไงฮะ..งั้นคุณก็ต่ำ
“
“ หึ วิธีต่ำๆ
...ในเมื่อเธอทรมานที่จะเป็นของฉันงั้นก็ไม่ต้องรอจนถึงวันนั้น!..” คำพูดที่บอกให้รู้เขาจะไม่ทนมันอีกนอกจากจะผลักร่างของอี้ชิงลงบนโซฟากลางห้องโถงโดยไม่สนใจว่าใครมันจะเห็นเรื่องทั้งหมดในบ้านหลังนี้
บ้านที่เขาเป็นเจ้าของ
“ อึก..ปล่อย!..” มือบางดันร่างสูงที่ขึ้นมาคร่อมแล้วจับข้อมือเขาไปบีบเอาไว้ทั้งสองข้างไร้การต่อสู้
ปากหยักกดลงบดขยี้ริมฝีปากแดงอิ่มอย่างรุนแรงทั้งดูดและกัดจนบวมแดงภายในไม่ถึงนาทีคนใต้ร่างพยายามสะบัดหน้าหนีส่งเสียงครางอื้อในลำคออย่างอึดอัด
“ อืม..อืออ..” อี้ฟานปล่อยมือบางเพียงข้างเพื่อส่งมาบีบปลายคางบังคับให้อี้ชิงอ้าปากออกและเพราะแรงที่ไม่สามารถป้องกันได้
เขาถึงได้รู้ว่าความเสียวซ่านของปลายลิ้นมันเป็นยังไงผู้ชายที่เชี่ยวชาญในเรื่องเซ็กส์ทุกรูปแบบส่งลิ้นเข้าไปกวาดต้อนความหอมหวานในโพรงปากตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กๆที่ร้อนไปทั่วร่างกาย
“ อืม อึกก..” อี้ชิงขยุ้มชายเสื้อเนื้อดีเอาไว้ด้วยแรงสั่นที่ยากระงับ
ทั้งโกรธและกลัว
การจูบที่เล่นเอาลมหายใจขาดห้วงและเสียงสั่นเครืออู๋อี๋ฟานเป็นผู้ชายอันตราย
และเขาก็กำลังเล่นกับของอันตราย
“ เธอควรจะถูกขย้ำตั้งแต่วันแรกที่เธอเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำจางอี้ชิง
“ อี๋ฟานแสยะยิ้มเสียงเลือดเย็นสุดๆก่อนจะคว้าดึงร่างบางให้ลุกขึ้นจากโซฟาโดยที่อี้ชิงไม่ทันตั้งตัว
“ ปล่อย..ไม่ไป! ฮึกก..” เสียงหวานตะโกนดังลั่นไปทั่วบ้านแต่เขาก็ถูกกระชากขึ้นบันไดโดยพยายามขืนตัวสุดกำลัง
มือหนาบีบข้อมือจนคนถูกลากร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ อ่ะ..” แรงเหวี่ยงทำให้อี้ชิงเซไปชนกับประตูห้องนอนของนายใหญ่เจ้าของบ้าน
ร่างบางถูกจับกดเอาไว้กับที่แล้วก็จูบกันในแบบที่ไม่ได้เป็นฝ่ายยินยอม
มือบางทุบลงแผ่นหลังสะบัดหน้าหนีในตอนมีโอกาสแล้วลำคอขาวก็เป็นสิ่งต่อไปที่อู๋อี๋ฟานฟอนฟัดมันอย่างแรง
“ อ๊ะ ช่วยด้วย อื้ออ...”
“ เธอเป็นคนเดินเข้ามาหาฉัน แล้วเป็นคนทำให้ฉันหมดความอดทนที่จะรอจางอี้ชิง
“ มือหนาบีบปลายคางให้อีกฝ่ายหันมาสบตาที่แข็งกร้าวและในดวงตาที่คลอด้วยน้ำก็ยังไม่คิดจะยอม
“ ฮึกก...”
“ ฉันจะให้เธอเป็นเมีย เป็นเจ้าของฉัน
เป็นทุกอย่างที่เหนือกว่าผู้หญิงทุกคนแม้แต่เหนือกว่าคิมจุนมยอนที่อยากได้ฉันจนตัวสั่นแต่ฉันจะให้มันกับเธอนะครับสุดที่รัก
หึๆๆ “
“ ไม่อยากได้..ฮึกก ฉันไม่อยากได้!..”
อี้ชิงร้องออกมาด้วยความเกลียด
เขาเกลียดรอยยิ้มที่มองเขาเป็นฝ่ายแพ้และเกลียดที่ผู้ชายตรงหน้าที่เลวในแบบที่เขาไม่เคยเจอ
“ แต่ฉันจะให้!..” เขาพูดเสียงแข็งกร้าวมือหนาเปิดประตูห้องก่อนจะกระชากร่างของอี้ชิงเข้ามาด้านใน
เตียงนอนหลังใหญ่เป็นสิ่งแรกที่อี้ชิงถูกเหวี่ยงลงไป
คนร่างบางที่สะอื้นฮักเพราะไร้ทางหนีกำลังร้องไห้ออกมา
“ พยศซิครับคนสวย..ฉันรู้เธอแทบขาดใจเพราะทนเป็นของฉันไม่ได้
“ คนพูดหัวเราะออกมาจากลำคอขึ้นไปคร่อมทับจับร่างบางให้หงายตัวในขณะที่อีกฝ่ายจุกงอไปหมดแล้ว
“ ฮึกก ไปให้พ้น ฮืออ..”
“ ฉันหลงใหลเธอมากนะ
แล้วตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าตัวเองคิดไม่ผิด “ อี๋ฟานก้มลงบดเบียดริมฝีปากนิ่มอีกครั้งอย่างชอบใจและมีสติมากพอที่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไร
มือหนาไม่ได้ตรึงข้อมือของอี้ชิงเอาไว้เลย ปล่อยให้ทุบตีไปเลย
ตีให้พอแล้วเดี๋ยวเชื่อเถอะว่าแม้แต่เเรงดิ้นก็จะไม่มี
มือหนาลูบไล้ไปทั้งตัวด้วยความหยาบโลนของอารมณ์ถึงยังมีเสื้อผ้าแต่เขาก็ยังจะสัมผัสมันก่อนจะเจอเนื้อขาวเนียนที่เขาจะฟัดให้เป็นรอย
“ ฮึ่กก อื้มม...” เสียงครางในลำคอดังลอดออกมาในขณะที่พวกเขาเกี่ยวลิ้นในแบบที่หายใจไม่ทัน
ชายหนุ่มทั้งบดขยี้ดูดดึงและควานหามันทั้งความร้อนในปาก
อี๋ฟานตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กๆที่ไม่ประสีประสาเอาไว้ในตอนที่ร่างบางเผลอและเขาเนี่ยแหละที่ดึงมันขึ้นมาดูดดัน
“ อึก..อื้ออ “ มือบางดันไหล่หนาอย่างแรงก่อนที่ใบหน้าหวานที่ถูกล็อกติดเอาไว้จะสะบัดหนีได้คงเพราะอี๋ฟานคิดจะดึงมันออกอยู่แล้ว
ลิ้นร้อนไล่เลียเก็บน้ำใสๆที่ไหลเปื้อนตรงมุมปากจูบปลายคางอีกหนึ่งที
ใบหน้าคมซุกไซ้ไปตามลำคอขาวอย่างจาบจ้วงและรุนแรงจนคนใต้ร่างต้องเบ้หน้าใช้มือดันไหล่อีกฝ่ายออกกไป
“ เจ็บนะ ฮึกก เจ็บ..”
“ อย่าดิ้นซิครับคนสวย..” ปลายลิ้นไล่วนไปมาตรงกกหูก่อนจะขยับตัวเพื่อปลดกระดุมเสื้อของอี้ชิงอย่างรวดเร็วแม้มือบางจะพยายามต้านและรวบเสื้อตัวเองไว้
“ ฮึกก ไอ้คนโกหก
ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันจนกว่าจะถึงวันแต่งไง อื้มม..” ริมฝีปากที่พ่นประโยคไม่ชวนฟังและกำลังต่อรองถูกเบียดขยี้
เขาใช้ช่วงโอกาสเพียงเสี้ยวกระชากเสื้อออกจากกันมือหนาคลึงบีบไปบนแผ่นอกแบนราบแต่น่าขย้ำไม่ต่างจากทรวงอกนุ่มนิ่มของผู้หญิง
“ อื่อออ หยุด..” คนตัวบางสั่นระริกราวตกใจความรู้สึกเสียวแล่นเหมือนไฟช็อตแค่นิ้วน่ากลัวนั่นเกลี่ยไปมาบนยอดอกแข็งเป็นไต ปากหยักดูดทำรอยไปทั่วลำคอไหปลาร้าแล้วเคลื่อนหน้าลงมาครอบครองเม็ดทับทิมสีสดบนร่างกายขาวเนียนที่แค่เห็นแล้วทำเอาอู๋อี๋ฟานปานจะคลั่ง
“ อะ..อ๊ะ..มะ..ไม่เอา ไม่เอา..ฮื้มม..”
มือบางขยุ้มลงบนเส้นผมบนหัวของว่าที่สามี
บิดกายเร้าไปทั้งตัวด้วยความรู้สึกไม่เคย ดวงตากลมโตทั้งตกใจทั้งปรือปรอยไม่รู้ว่าอารมณ์ที่ตีเข้าใส่ในตอนนี้มันคืออะไรทั้งกลัวและน่าลอง
“ อา
“ เสียงครางลอดออกมาราวพอใจที่ได้ลิ้มรสมันครั้งแรก
ปากหยักทั้งดูดทั้งใช้ลิ้นบนส่วนยอดอกที่ดันท้าลิ้น
“ ฮื่ออ อะ อึก..” อี้ชิงสะดุ้งฮักและสิ่งที่ตามมาก็น่ากลัวกว่าไหนๆ
เขาส่งมือขึ้นมาลูบแก้มในขณะที่ทำร่างบางร้องครางนิ้วอุ่นสอดง่ามเข้าในโพรงปากอิ่มมือบางบีบข้อมือของอี๋ฟานเอาไว้แน่น
“ อ้า..อื้มมม...” ริมฝีปากที่สั่นระริกถูกง้ามเพียงสอง
ลิ้นอุ่นถูกหยอกเย้าและสัมผัสกับปลายนิ้วเรียวยาวอย่างไม่รู้ตัวอี๋ฟานจูบซับไปทั้งแผ่นอก
ลิ้นร้อนลากเลียต่ำลงไปเรื่อยๆหน้าท้องแบบราบหดเกร็งอย่างรวดเร็ว
“ ฮื้มม อ๊ะ..อื้ออ..” อี้ชิงขมวดคิ้วแน่น คนที่ทำรอยจนพอขยับตัวขึ้นมองคนที่กำลังเผลอไผล
เขาดึงนิ้วออกแล้วแทนที่ด้วยปลาลิ้นของจริงที่สอดเข้าไปเบียดรุนแรงและเกี่ยวตวัดจนจางอี้ชิงเผลอกอดรอบลำคอ
“ อ่ะ อ๊ะ..อะ..เอามือออกไปนะ..”
มือบางเผลอจิกลงบนท่อนแขนที่ยังหยาบกระด้างลูบไล้ถอดเสื้อผ้าเขาออกโดยไม่ขออนุญาต
“ เธอมีอารมณ์ไม่ใช่เหรอ..”
“ เอามืออกไป “ อี้ชิงหน้าแดงซ่านทั้งอายทั้งโกรธที่ถูกจับส่วนอ่อนไหว
แม้จะไม่ตรงๆแต่เขาก็สะดุ้ง คนตัวสูงไม่แค่ไม่ฟังยังปลดกระดุมกางเกงแล้วดึงมันลงจากสะโพกอิ่มจนอี้ชิงสะดุ้งเฮือกจะเอื้อมมือไปดึงมันไว้แต่อีกฝ่ายกลับเล่นไซ้ไปทั้งตัวให้ร่างบางดิ้นพล่านเล่น
“ อ๊า..อย่า.. “ เขาจับขาเรียวแยกออกกว้างพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปตรงกลางโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
เสียงร้องที่ทำเอาคนกำลังฉวยโอกาสอยู่แทบสติแตก
อี๋ฟานเงยหน้าขึ้นมาจูบริมฝีปากที่ถูกขยี้จนแดงอีกครั้ง
มือหนาไล่ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างรวดเร็วในขณะที่เล้าโลมให้คนใต้ร่างยอม อี้ชิงเลื่อนมือที่จิกบนท่อนแขนทาบลงแผ่นอกเปลือยกว้างและแข็งแรง
“ อื้ออ..อี๋ฟาน อ่า..” อี้ชิงร้องออกมาด้วยความเสียวสะท้าน
มือหนาค่อยๆลูบไล้บนแกนเนื้อที่มีอารมณ์อยู่ก่อนหน้าแล้วเริ่มขยับรูดรั้ง
“ ครางดังๆให้ชื่นใจหน่อยซิ..” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างใบหู อย่าว่าแต่คุณหนูจางเลยเขาเองเนี่ยแหละจะไม่ไหว
เขาไม่เคยเสียเวลาเล้าโลมใครมาก่อนแต่เพราะคนใต้ร่างมันน่ากินทั้งตัวจำเป็นที่สุดที่ต้องฟัดให้สาแก่ใจแล้วค่อยเล่นบทรักที่บอกคำเดียวว่าจางอี้ชิงไม่มีทางหนีเขาพ้น
“ อึกก.. “ อี้ชิงสะดุ้งเฮือกเมื่ออี๋ฟานช้อนข้อพับขาขึ้น
มืออีกข้างบีบคลึงสะโพกเนียนแล้วนิ้วแข็งก็เปิดทางบริสุทธ์ของคนใต้ร่างจนสะดุ้งโหยง
ใบหน้าหวานแนบขึ้นมาซบอกแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัวกอดรอบลำตัวของอู๋อี๋ฟานเอาไว้
“ คลายตัว “
“ อ่ะ..อ๊า..เจ็บ...”
“ ฉันบอกให้เธอคลายตัวไงอี้ชิง “
อี๋ฟานก้มลงดูดปากเน้นๆสอดนิ้วหนักๆเข้าไปในส่วนอารมณ์ที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำ
มันบีบรัดขมิบจนเจ้าของนิ้วขมวดคิ้วเบาๆ
“ อื้ม..อ๊า..เจ็บนะ ฮึกก เอาออก...”
มือบางตีลงบนไหล่กว้างแรงๆ
ขาเรียวที่ถูกจับอ้าแทบหุบเกร็งเข้าหาเมื่อเจอความเจ็บปวด
“ คลายตัวซิครับ..เธอจะได้ไม่เจ็บ “
ปากหยักจูบแก้มขาวเบาๆ เมื่อคนสวยสะบัดหน้าหนี
“ อ๊าา..เอาออกไป อื้ออ...” คนตะโกนเสียงร้องบอกด้วยความเจ็บ
อี๋ฟานขยับนิ้วทั้งสามช้าๆทั้งที่ตัวเองแทบจับกดให้จมเตียงแล้วแทรกตัวเข้าไปกระแทกแรงๆ
เขาก้มลงดูดยอดอกเพื่อเบี่ยงสติคนที่ดิ้นอยู่ข้างล่างอี้ชิงทั้งขยับสะโพกหนีแต่เพราะถูกร่างกายแข็งแรงแทรกระหว่างกลาง
ลองล่นหนีซิอู๋อี๋ฟานยิ่งกระแทกถี่ๆก่อนจะชักมันออก
“ อ๊า...”
“ เธอทำฉันทนไม่ไหวเองนะจางอี้ชิง..”
ร่างสูงพูดเสียงแหบพร่าดึงเสื้อตัวเองที่ถอดคาออกไปพร้อมกับปลดเข็มขัดและกางเกงเสล็กเนื้อดี
“ ทะ..ทำอะไร ไม่เอา “ มือบางดันร่างสูงด้านบนเอาไว้สุดแรงเมื่อเห็นส่วนอารมณ์ที่เขาต้องตายแน่ๆ
มือหนากระชากสะโพกบางขึ้นมาทับบนท่อนขาแข็งแรงหลังจากถอดเสื้อผ้าออกหมด
ขาเรียวถูกจับเกี่ยวเอวสอบโดยไม่คิดจะรอเลยมือหนาขยับรูดรั้งแกนเนื้อที่มีอารมณ์ไม่ต้องกระตุ้นดันเข้าไปในคนร่างบาง
“ อ่ะ โอ้ย!!..เจ็บบ !...” เสียงหวานร้องดังลั่นเมื่อเจอความใหญ่โตทั้งแข็งแรงและร้อนแทบตายแทรกแซงเข้ามาในช่องทางรัก
ร่างบางกระตุกถี่ๆบีบรัดส่วนแปลกปลอมที่ดันเข้ามาในกาย
“ ซี๊ดด อา.. “ มือหนานวดเฟ้นสะโพกขาวแรงขึ้นก่อนจะก้มตัวลงไปจูบอี้ชิงที่ตกใจร้องไม่ออกด้วยความเจ็บ
ปากบางสั่นระริกแต่เขาก็ยังต้อนมันเข้าใส่เกี่ยวลิ้นเล็กๆนั่นไปมาจนอีกฝ่ายเผลอคลายตัวนั่นแหละอู๋อี๋ฟานถึงจะดันมันเข้าไปอย่างแรง
“ ซี๊ดด โอ้ย!!..ฮืออ..อะ ออกไป!..”
อี้ชิงปล่อยน้ำตาออกมาทันทีที่มันเข้ามาจนสุดลำ
มือบางข้างนึงขยุ้มที่นอนแทบติดมือร่างกายสั่นระริกเหมือนทุกอย่างมันเหมือนจะตาย
“ ซี๊ดดด อ๊าา.. “ เสียงทุ้มครางออกมาสุดเสียง
มันบีบรัดถี่ๆในขณะที่มันโอบไปทั้งแกนเนื้อร้อนคุณหนูจางบริสุทธ์สุดๆจนอู๋อี๋ฟานเหยียดยิ้มสุดร้ายกาจ
ผู้ชายอย่างเขาไม่รู้ว่าใครผ่านมาบ้างก็ไปตายซะเถอะยิ่งพวกครั้งแรกกระแทกพรหมจรรย์มันหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร
แต่ท่าทางเมียเขาจะเป็นทั้งเพชรและพลอยเลยแหละ
“ ฮืออ..เจ็บ..ฮึกก อื้ออ...”
“ เจ็บมากมั้ยที่รัก..หืมม
อ้าขากว้างๆนะครับ “ อี๋ฟานพูดเสียงหวานนุ่มแล้วค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกเบาๆพาร่างบางเขยื้อนตัวเสียดสีไปกับพื้นเตียง
อี้ชิงสะบัดหน้าไปมาด้วยความเจ็บเหมือนแสบไร้ความรู้สึกไปกว่าครึ่งตัวแต่บอกเลยเซ็กส์ครั้งแรกทำเขาทรมานจริงๆ
“ อย่า อ๊า..มันเจ็บนะ..”
“ อ่า...อื้มม..” ปากหยักกดลงครอบครองริมฝีปากแล้วบดขยี้มัน
แขนเรียวสอดเข้ามากอดโดยไม่รู้ตัวว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นเพราะสุดท้ายเขาเนี่ยแหละที่ต้องทรมาน
“ อ่ะ..อ๊า..อ๊า..อึกก..ฮื้ออ “ คนตัวบางโดนกระแทกแรงขึ้นจนตัวโยก
ตากลมโตปรือปรอยเจ็บแต่มีความรู้สึกบางอย่างแทรกผ่านเข้ามาเป็นระรอก
อี๋ฟานบีบสะโพกอย่างมันมือในขณะที่พาตัวเองเสือกกายเข้าออกในร่างกายที่บีบรัดยิ่งกว่าของผู้หญิงทั่วไป
“ อ๊า อี้ชิง..เธอ
อึก..ร้อนไปทั้งตัวเลย “ เขาพูดเสียงแหบพร่าขยับสะโพกแรงขึ้นไปอีกเท่าตัวแค่นี้มันก็บอกพอเเล้วว่าคนใต้ร่างปรับตัวเพียงพอแล้ว
“ ซี๊ดด โอ้ยย..อี๋ฟาน..ยะ..หยุด
อ๊ะ..หยุด อ๊าา..” คนถูกกระแทกถี่ๆร้องเสียงหลง
ร่างบางกระตุกราวส่วนปลายที่กระแทกเข้ามามันโดนจุดอ่อนไหวของร่างกายได้อย่างดี
มือบางทาบลงแผ่นอกกว้างที่ไม่มีท่าทีหยุดหรือผ่อนแรงลง
ใบหน้าคมกำลังแสดงความต้องการออกมาชัดเจนและมันจะมากขึ้นในเมื่อคนใต้ร่างตอบรับเขาเต็มที่
“ อาา..อื้ออ...เรียกชื่อหน่อยซิครับเสียงเธอหวานมากเลยนะ
หื้มม..” ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างชอบใจแค่เห็นคนใต้ร่างร้องครางแล้วเรียกชื่อสติเขาแทบแตกกระเจิง
มือหนาจับขาเรียวข้างนึงพาดไหล่จนอี้ชิงกระตุกอ้าปากค้างแล้วความรู้สึกประหลาดที่ตัวเขาไม่เคยพบโถมเข้าใส่ราวลูกคลื่นร่างกายสมส่วนและแข็งแรงเบียดเสียดเข้ามาในร่างกาย
จนอี้ชิงอดจะส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้..
“ อะ..อี๋ฟาน “ เสียงหวานๆเอ่ยลอดออกมาในตอนที่อู๋อี๋ฟานกำลังตักตวงความสุขให้ตัวเอง
ริมฝีปากหยักกดลงมาจูบกันแล้วจางอี้ชิงก็เลือกจะกอดตอบเอาไว้จูบแลกลิ้นในอารมณ์ร้อนรุ่มของร่างกาย
จมูกเป็นสันไซ้ไปตามลำคอแล้วร่างกายขาวเนียนที่เป็นรอยดูดชัดเจน
“ อื้ม..อื้ออ “ อี๋ฟานก้มต่ำลงไปดูดแรงๆบนยอดอกแล้วดึงตัวเองออกมาจากช่องทางรัดอย่างรวดเร็ว
ทั้งเลือดทั้งน้ำอุ่นร้อนที่หลั่งออกมาบอกให้รู้ว่าอีกคนพร้อมมากขนาดไหน
“ อ่ะ..อ๊า...” อี้ชิงครางลั่นเมื่ออยู่ๆก็โดนดึงออกไปจากส่วนที่รัดกระอัก
เขาจับร่างบางให้พลิกคว่ำลงไปอี้ชิงขยุ้มที่นอนแน่นด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อสะโพกบางถูกดึงขึ้น
“ อ่ะ..อ๊าาา ฮื้ออ..” เขาครางออกมาทันทีเมื่อร่างสูงสอดใส่กลับเข้ามาอีกรอบ
มือหนาบีบสะโพกเอาไว้พร้อมๆกับขยับกายเข้าออก
“ อืมม...” อี๋ฟานทาบตัวลงมาดูดดึงผิวเนื้อด้านหลังทั้งกัดทั้งดูดจนเป็นรอยจ่ำเลือดชัดเจน
“ ฮึกก..อา “ คนตัวบางตัวโยกโยนจากเบาบางกลายเป็นเร่งเร็วใบหน้าหวานซุกลงกับพื้นเตียงนุ่มครางเสียงอู้อี้อยู่ในนั้นแล้วความรู้สึกเหมือนโดนกอด
ลิ้นร้อนไล้เลียไปมาบนหลังใบหูแล้วเขาก็เป็นคนหันหน้าไปรับจูบจากคนที่ทาบอยู่ด้านหลังพวกเขาทั้งดูดปากไปมาแล้วเร่งจังหวะรักที่กระชั้นเข้ามาทุกๆที
อี้ชิงขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกเหมือนอารมณ์มันเต็มไปหมดแกนเนื้อที่ยังไม่มีใครแตะต้องฉ่ำน้ำแล้วมือหนาของอู๋อี๋ฟานก็เลื่อนมาสัมผัสให้ร่างกายสะดุ้ง
“ อ๊า..ฮึ่กก..” อี้ชิงจับท่อนแขนบีบเอาไว้แน่นเมื่อตัวเองกำลังจะถึงจุดสุดยอด
ร่างบางกระตุกถี่ๆทั้งข้างหลังข้างหน้ามันกระแทกกระทั่นเข้าใส่
“ อ่ะ..อ๊..าา อ อะ..อี๋ฟาน “ เสียงหวานครางออกมาทันทีเมื่อปลดปล่อยน้ำรักออกมา
ถึงได้รู้ว่าร่างกายเขามันไม่มีแรงแทบทรุดฮวบลงไปบนพื้นเตียงแต่เพราะอีกคนด้านหลังกอดรัดเอาไว้ปากหยักกดจูบเบาๆบนขมับก่อนจะจับคนตัวอ่อนแรงพลิกตัวกลับมา
สะโพกแกร่งซอยถี่ยิบจนร่างบางร้องครางลั่นด้วยความเสียวซ่าน.ใช้จังหวะรักรุนแรงไม่กี่ครั้งที่ทำเอาอี้ชิงตาปรือแล้วอีกคนก็ดันเข้าไปสุดแรงพร้อมๆกับความอุ่นซ่านที่แตกกระจายเต็มช่องทางอุ่น
“ อะ..อึก..อ่าาาา “ อี๋ฟานครางออกมาเต็มเสียงแล้วร่างหนาก็ทับลงนอนซบอกบางของคนใต้ร่าง
เสียงลมหายใจกระเซ็นเหนื่อยหอบดังออกมาทั้งคู่
อี้ชิงเม้มปากแน่นแล้วยกแขนขึ้นมาดันให้คนด้านบนลุกออกไปร่างกายเขามันเหนื่อยล้าอยากพักผ่อนสุดๆแต่เหมือนคนด้านบนจะไม่แค่เขยื้อนตัวออกไปกลับเลื่อนหน้าขึ้นมาจูบแก้มอย่างฉวยโอกาส
แล้วจะจูบปากเขาอีกรอบ
“ เดี๋ยว..ไม่เอาฉันจะนอน...”
“ ฉันทนมาเท่าไหร่แล้วคุณหนูจาง
คิดว่าแค่นี้มันจะพอเหรอ..” เสียงทุ้มดังลอดออกมา
“ ฉันเหนื่อย..”
“ หึๆ..ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวฉันทำเองไง...”
คนเอาแต่ใจก้มลงซุกไซ้ไปตามลำคอจนอี้ชิงต้องย่นคอหนี
“ อ่ะ..อึก...” มือบางดันไหล่หนาออก
แต่เมื่อโดนอี๋ฟานขยับร่างกายส่วนที่ยังไม่เอาออกดึงดันลึกเข้ามาในช่องทางรักเต็มที่
ริมฝีปากอิ่มนิ่มดูดดันรุนแรงแลกลมหายใจที่ยังไม่คงที่แล้วอารมณ์ร้อนๆถูกก่อก็เริ่มเพิ่มขึ้น
อี๋ฟานค่อยๆขยับสะโพกที่อยู่ในร่างกายหอมหวานเบาๆกระตุกเสียงครางอู้อี้ในลำคอได้อย่างดี
อี้ชิงขยับตัวเบาๆในตอนเกือบสิบโมงเช้าร่างกายทั้งเปลือยเปล่าและกอดก่ายกับคนตัวสูงที่ยังไม่ขยับลุกไปเหมือนกัน
ตากลมค่อยๆเปิดขึ้นแล้วมันก็เป็นสิ่งแรกที่เห็นจนต้องหลับตากลับไปอีกรอบเพราะปวดหัวกายบางขยับตัวเพื่อจะลุกออกไปจากอกอุ่นที่นอนซบมาทั้งคืนแล้วอีกคนก็ไม่มีท่าทีจะตื่นด้วย
เสื้อคลุมอาบน้ำตัวโปร่งถูกเอามาใส่แก้ขัดแล้วคนที่โดนเล่นงานตรงสะโพกก็ต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บรุนแรง
อี้ชิงขยับลุกจากเตียงแล้วต้องตาค้างเมื่อเห็นอะไรไหลลงมาตาง่ามขา
มีอะไรกันมาทั้งคืนไม่รู้ตัวเลยว่าถูกปล่อยใน..
แล้วเขาจะทำยังไงดี
มือบางยกขึ้นมาลูบใบหน้าแรงๆอย่างคนคิดอะไรไม่ออก
เขาลุกเดินเข้าห้องน้ำด้วยความเจ็บหน่วงโดยไม่รู้ว่าคนที่นอนหลับเป็นตายนอนมองด้วยรอยยิ้มพอใจสุดๆ
อี๋ฟานขยับตัวไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงมาโทรหาเลขาคนสวยเพราะจะเลื่อนประชุมในอีกยี่สิบนาทีไปเป็นพรุ่งนี้บ่ายสอง..
ใครอยากจะไปทำงานกันล่ะอยู่ฟัดลูกแมวขู่ฟ่อๆไม่ดีกว่า
คนที่เข้าไปอาบน้ำเกือบชั่วโมงเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าที่ดีกว่าเพราะได้อาบน้ำแช่งน้ำอุ่นคลายความเจ็บบนตัวไปได้บ้าง
ฟอดดด
“ อ๊ะ....”
“ หอมชื่นใจ...หึๆ..” อี๋ฟานกระซิบเบาๆกอดรัดร่างบางจากด้านหลังอย่างฉวยโอกาส
“ ปล่อยได้มั้ย “ คนถูกกอดทำหน้าไม่อยู่ในอารมณ์รักซักนิด
“ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกกันเลยล่ะครับ..เราจะได้แช่น้ำด้วยกันไง...”
“ คุณอี๋ฟานฮะ..ฉันเหนื่อยและเมื่อยมากขอร้องปล่อย...”
อี้ชิงพูดเสียงนิ่งก่อนจะปลดมือเขาออกจริงๆ
“ เหนื่อยอะไรล่ะ..ร้องบอกว่าแรงๆเหรอ “
คนตัวสูงที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำลายมังกรกำลังเหยียดยิ้มให้คนที่มองกลับมาอย่างไม่พอใจสุดๆ
“ ทุเรศนะครับ..พูดออกมาเหมือนคนไม่มีการศึกษา..”
“ หึ
...เรื่องบนเตียงไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตรองน่าคุณหนูจางแค่เธอกับฉันไม่ต้องมีทฤษฎีในบทเรียนด้วยซ้ำเพราะฉะนั้น
ถึงไม่มีการศึกษาเรื่องเซ็กส์มันก็ทำกันได้ทุกคน...”
“ เหรอครับ..คุณพูดเหมือนจะกับใครก็ได้ “
“ ก็แน่นอนซิ...”
“ งั้นคุณรู้รึเปล่าว่าสัตว์บางชนิดมันก็เอาไม่เลือกเหมือนกัน
แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นนะเพราะสัตว์พวกนั้นมันไม่มีความสำนึกคิดแต่คนบางคนมันก็คิดไม่ได้
“ อี้ชิงพูดเหมือนจะธรรมดาแต่บางครั้งก็เน้นหนักตรงบางประโยคให้คนที่ฟังได้รู้บ้าง
“ พูดได้ดีนิฟังแล้วมันก็เจ็บจังเลยนะ “
อี๋ฟานเหยียดริมฝีปากอย่างชอบใจยิ่งทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ารู้สึกเหมือนโดนตอกหน้ากลับ
อี้ชิงถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนนี่ซะตัวเขาเองก็ต้องการพักผ่อนมากกว่ามายืนพูดเรื่องไร้สาระ
“ อ๊ะ..ปล่อยนะ..” มือบางดันร่างคนที่กระชากเอวมากอดแนบชิดจนน่าอึดอัด
“ จะรีบไปไหนล่ะ...เรายังไม่มอร์นิ่งคิสกันเลยนะครับ
คุณภรรยา..” คุณอู๋อี๋ฟานพูดช้าๆชัดๆให้คนฟังรู้ตัวว่าตอนนี้ใครมันเหนือกว่า
ร่างเล็กชะงักงันล่นคอหนีด้วยความรู้สึกแปลกแค่โดนอี๋ฟานจูบไปบนต้นคอมือบางพยายามดึงแขนที่โอบรัดเขาไว้ออกไปจากตัวแต่ยิ่งดึงยิ่งรัด
มือหนาขยับลูบไล้ไปมาบนร่างกายที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื้อคลุมสีขาวสะอาด
“ อย่า
“ คำพูดแผ่วเบาที่ดังลอดออกมาก่อนริมฝีปากนิ่มจะถูกปิดทับไปด้วยความร้อนของปลายลิ้นร้ายกาจ
อี้ชิงเจอมันมาตลอดทั้งคืนและมันจะเจอต่อไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเหมือนกัน
......................................................................................................................
“ นี่มันอะไรกันห๊ะยุนโฮ!!!...” เสียงหวานของภรรยาดังลั่นไปทั้งคฤหาสถ์หลังจากเอาหนังสือคอลัมลงข่าวเรื่องหมั้นหมายและแต่งงานราวสายฟ้าแลบแบบที่ไม่ปรึกษาครอบครัวของอู๋อี๋ฟาน
หนังสือที่แทบฟาดหัวชองยุนโฮนักธุรกิจหนุ่มที่กำลังนั่งจิบกาแฟสบายใจถึงกับชะงักหันมามองของตรงหน้า
แล้วหน้าปกก็เป็นน้องชายเขาจริงๆ
“ อย่าโวยวายเหมือนบ้านจะพังซิครับ
สามีตกใจนะ..” มือหนาหยิบแมกกาซีนนอกมาเปิดเล่นๆเหมือนไม่ใช่สาระ
“ ชองยุนโฮ..ฉันถามว่ามันเรื่องอะไร..”
“ หือ....”
“ น้องชายนายหาเรื่องจะขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอห๊ะ
“
“ แจจุง..เรื่องแต่งงานมันเรื่องใหญ่นะ..”
เขามองภรรยาคนสวยที่แทบจะฆ่าเขาอยู่แล้ว
“ ใช่..เรื่องใหญ่แล้วอี๋ฟานหักหน้าซูโฮได้ยังไง
คู่หมั้นต้องเป็นคิมจุนมยอนซิแล้วไอ้เด็กนี่มันเป็นใครห๊ะ..”
“ ลูกชายคนเดียวของส.ส
จางต้าเฉินเธอเองก็คงรู้จัก...”
“ ชองยุนโฮนายจะหาเรื่องฉันรึไง...”
“ งั้นฉันก็ต้องถามเธอเหมือนกันว่าเด็กคนนี้เขาไม่ดีตรงไหน
บางทีอาจจะคบกับน้องชายเรามาก่อนใครจะรู้ล่ะ..”
“ แหม..ทำอย่างกับฉันไม่รู้จักนิสัยพวกนายเลยนะ
คนนึงก็เจ้าชู้สุดโต่งอีกคนก็ปลาไหลเรียกพี่บอกซิฉันไม่รู้จักพวกนายตรงไหน..”
“ พูดถึงใครอยู่ล่ะเนี่ย...” ยุนโฮหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ชองยุนโฮ!!...”
“ เอะอะอะไรกันห๊ะทั้งสองคน..บ้านจะพัง “
คุณผู้หญิงเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย
มองสะใภ้กับลูกชายมันตีกันตั้งแต่หัววัน
“ คุณแม่ฮะ..คุณแม่รู้เรื่องที่อู๋ฟานจะแต่งงานมาก่อนใช่มั้ยฮะ..”
“ หือ..อะไรนะลูก “ คุณนายชองขมวดคิ้วรับหนังสือเล่มบางที่มีเรื่องน่าตกใจพาดหัวใหญ่ๆ
“ วางแผนกันมาก่อนใช่มั้ยยุนโฮ..ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายนายถึงไม่สนใจซูโฮนัก
เด็กคนนี้น่ารักทั้งเก่งแล้วก็ฉลาดมองข้ามของดีๆไปได้ยังไง...”
“ แจจุงแม่ว่าเราใจเย็นก่อนดีมั้ยลูก..อีกอย่างท้องอยู่นะ..”
“ ฉันว่าเธอมองแต่ด้านดีๆของคนเกินไปนะชองแจจุง..
ถ้าเป็นคนดีขนาดนี้ทำไมไม่มองด้านดีๆของคนที่จะเป็นน้องสะใภ้ของเธอบ้างล่ะ “
“ ยุนโฮ....”
“ แจจุง...ฉันกำลังบอกเธอว่าเรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่ของชีวิต
ถ้าอี๋ฟานมันบอกว่าคนนี้ดีสำหรับตัวมันแล้วล่ะก็ต่อให้เธอเอาอะไรไปลากเขาก็จะไม่ฟังอีก
แล้วไม่ต้องคิดเลยนะว่ามันจะประชดเอาใครก็ไม่รู้มาเป็นเมียของแบบนี้มันมีที่มาที่ไปอยู่แล้วล่ะ
เป็นเมียเธอเองก็รู้ใช่มั้ยว่าสำหรับตระกูลเรามันถือว่าเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกัน
“
“ เหอะ...”
“ แล้วตอนนี้นอกจากเรื่องบนเตียงให้สามีแล้วคุณหนูคิมยังต้องทำอะไรให้ฉันอีกล่ะครับ..”
“ นี่ไม่ต้องลากเรื่องฉันมาเกี่ยวเลยนะ..
“
“ นอกจากเธอจะเป็นนายหญิงให้คนของฉันแล้วยังต้องมีทายาทให้ตระกูลชองไม่ใช่เหรอครับ..หึๆๆ
เพราะงั้นนะคุณภรรยาไม่ต้องห่วงหรอกว่าน้องชายเราจะเอาเด็กไร้มารยาทเข้ามาเป็นเมียของมัน
เพราะเด็กคนนั้นก็จะเป็นเหมือนเธอในวันนี้เหมือนกัน..”
“ หืม..ที่ยุนโฮพูดมันถูกต้องแล้วนะแจจุง..แม่ว่าอย่าไปบังคับน้องเลยนะลูก
“
“ .......... “
“ แม่รู้จ่ะว่าแจจุงชอบหนูซูโฮมาก..แต่อี๋ฟานไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะลูก
“
“ คุณแม่....”
“ แล้วอี๋ฟานไม่ได้บอกเรื่องนี้มากับแกเหรอยุนโฮ...”
“ เปล่าครับ..ก็รู้โดยบังเอิญเหมือนกันผมว่าถ้าหงั่วม่ารู้
เดือดยิ่งกว่านี้สิบเท่า..”
“ ใช่..ฉันจะบอกเรื่องนี้กับหงั่วม่าด้วยแล้วคนที่จะโดนคนแรกคือนายยุนโฮ...”
แจจุงเดินออกไปโดยไม่สนสายตาเหนื่อยหน่ายของสามี
ยิ่งท้องยิ่งอารมณ์แปรปรวนจนเขาเนี่ยแหละตามไม่ทันปกติก็ตามไม่ทันอยู่แล้วคิมแจจุงไม่ได้เป็นแค่คุณหนูทั่วไปเสียเมื่อไหร่
ลูกชายมาเฟียรุ่นเก๋าเพื่อนของพ่อเขาเลยนะสวยเเต่เจ็บปวดแต่ก็นั่นแหละรักไปแล้วนี่หว่า
“ แล้วนี่แกไม่คิดจะไปหาน้องเหรอยุนโฮ...”
“ เคลียร์งานอีกสองสามวันครับแล้วจะไปอยู่จนกว่าจะมีงานแต่งเลย
แม่จะไปกับผมเลยรึเปล่า..”
“ ไม่ล่ะ..จะไปพร้อมหงั่วม่าของลูกนั่นแหละ
“
“ อ๋อครับ...แล้วจะฝากอะไรไปหาหลานสะใภ้บ้างล่ะครับ..”
ยุนโฮหัวเราะเบาๆ
“ อยากไปเห็นเหมือนกันนะตัวจริงจะน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนแจจุงรึเปล่า..
“ มือบางหยิบหนังสือที่มีรูปทั้งหลานชายและเด็กที่ชื่อจางอี้ชิง
คุณนายชองเป็นคุณป้าของอู๋อี๋ฟานที่มาแต่งงานกับคุณชองพ่อของยุนโฮนั่นเหละหลานชายจะแต่งงานเที่ยวเล่นมาทั้งชีวิตเธอเหรอจะไม่มีความสุข
“ แล้วนี่แจจุงจะไม่ไปอาละวาดทำอี๋ฟานรำคาญรึไง..”
“ หึ..
ทางที่ดีนะแม่ผมก็อยากพาไปทำความรู้จักกับเด็กคนนี้มากกว่านะครับ
อย่างน้อยแจจุงจะได้ลดอารมณ์โมโหของตัวเองบ้าง
ถึงเขาจะปากร้ายแต่ใจดีถ้าอี้ชิงเขาเป็นคนโอเคไม่ดื้อก็ไม่น่าจะยากให้แจจุงเอ็นดูหรอกครับ..”
“ อืม..เมียลูกก็นะ หึๆๆ...”
“ ผมรู้นิสัยคิมแจจุงดีนะครับไม่งั้นจะเป็นเมียผมได้รึไง..แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมเชื่อพวกเขาต้องเข้ากันได้เพราะอี๋ฟานมันบ่นว่าพยศเก่งเหมือนกัน
ผมก็กลัวอยู่นะจะนิสัยเหมือนเมียผมรึเปล่า หึๆๆ..”
“ แบบนี้ซิแม่ชอบ...” คุณนายชองหัวเราะออกมาเบาๆ หงส์งามที่พยศในศักดิ์ศรีคู่ควรที่จะครองคู่กับมังกรไม่ใช่เหรอ
ลูกชายเธอถ้าไม่มีแจจุงเข้ามาเติมเต็มตอนนี้ก็ยังเสเพลเรื่องผู้หญิงไม่เลิกแม้การรับผิดชอบในเรื่องงานจะมากล้นและเก่งกาจแต่การใช้ชีวิตกลับเป็นศูนย์
ส่วนอู๋อี๋ฟานก็ไม่ได้ต่างกันไปซักเท่าไหร่นิสัยมันเหมือนกันอย่างกับแกะเธอก็หวังว่าหลานสะใภ้จะปราบเซียนคนบ้าอำนาจอย่างหลานชายเธอได้เหมือนกัน
อี้ชิงเดินลงมาด้านล่างหลังจากอาบน้ำเสร็จ
คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นสาวใช้เลยร่างบางเลยเปลี่ยนทิศทางไปในครัวแทนเพราะยัยสองแสบก็หายไปเหมือนกัน
“ นี่มันอะไรเนี่ย ดูสิคะทำไมต้องเขียนแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ
“
“ ใช่ๆ..แต่จะว่าไปก็น่าแปลกนะอยู่ๆนายท่านก็ประกาศว่าจะแต่งงานกับคุณอี้ชิงทั้งที่คุณซูโฮก็คบกันมาตั้งหลายปี..”
สาวใช้ต่างพากันพูดกันสนุกปากขณะกำลังเตรียมของว่าง
“ นี่พูดอะไรกันน่ะ..อย่ามาว่าคุณอี้ชิงนะ
“ เสียวเถียนเดินมาท้าวเอวจ้องตาไม่กระพริบ
“ เจ้านายเธอซิ...”
“ ตอนนี้เขาก็เป็นเจ้านายพวกเธอเหมือนกัน..ถ้าไม่หุบปากฉันจะบอกเรื่องนี้กับคุณป้าหลี่..”
“ ก็หนังสือพิมพ์มันบอกมาแบบนี้พวกเราก็แค่พูดตามนั้นเองนะ...”
พวกนั้นหยิบมันมาโชว์ให้เพื่อนดู
เสี่ยวหม่าเดินมาคว้าไปดูด้วยดวงตาเบิกกว้าง
เพราะตัวใหญ่ๆโตๆมันพาดหัวข้อข่าวเจ้านายเธอว่าท้องก่อนแต่งตัวบะเร่อเลยแล้วยังมีรูปคุณซูโฮอยู่ในนั้นด้วย
เกี่ยวกับความสัมพันธ์ขาดสะบั้นอะไรทำนองนั้นแล้วคนที่เสียหายที่สุดก็คงเป็นเจ้านายเธออยู่ดี
“ อะไรเนี่ย!...”
“ ก็นั่นไง..พวกเราก็แค่สงสัยหรือว่าพวกเธอไม่สงสัยล่ะ..”
“ ไม่มีทางคุณอี้ชิงไม่ได้ท้องก่อนแต่งซักหน่อย
อีกอย่างเรื่องคุณซูโฮอย่างเจ้านายพวกเราไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ “
“ ทำไมนายท่านไม่ทำอะไรบ้างเนี่ย
อ๊ะ..คะ..คุณอี้ชิง..” เสี่ยวเถียงตาโตพูดเสียงตะกุกตะกักรีบซ่อนของในมือทันที
พวกสาวใช้ในครัวตาโตตกใจกันไปหมดรีบวางทุกอย่างแล้วก้มหน้าลงเมื่อว่าที่นายหญิงเดินหน้านิ่งเข้ามา
“ เสี่ยวหม่าเอามาให้ฉัน..”
“ อะ..อะไรเหรอคะ...”
“ ของที่อยู่ในมือเธอน่ะ..ส่งมา...”
จางอี้ชิงพูดในแบบที่พวกเธอไม่เคยได้ยิน
“.............”
“ ฉันบอกให้ส่งมาไง...” เอ่ยสั่งอีกครั้งแต่เหมือนจะไม่มีใครกล้า
“............”
“ อยากโดนลงโทษกันใช่มั้ย..”
“ คะๆ..ขอโทษค่ะเจ้านาย “ เธอรีบส่งหนังสือพิมพ์ให้เจ้านายที่กำลังโมโห
มือบางยื่นไปรับแล้วก้มลงลากสายตามองข้อความบนนั้นด้วยท่าทีไม่ต่างไปจากเดิมก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันมองใครอีก
“ ตายแน่ๆ..ป้าหลี่สั่งนักหนาว่าห้ามให้คุณอี้ชิงเห็น
ทำยังไงดีล่ะ “ พวกเธอพูดเสียงลนลานเพราะจะไม่โดนแค่ใครคนใดคนหนึ่ง..พวกเธอต้องโดนลงโทษทั้งหมดเพราะมันเป็นคำสั่งจากอู๋อี๋ฟานเลยล่ะ
“ เพราะเธอคนเดียวเลย
ฮึ่ยๆๆ...คุณอี้ชิงโมโหขนาดนี้ “
“ ขอโทษ....”
อี้ชิงเดินกลับขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาตัวต้นเหตุที่ทำเขาอับอายขายหน้าถึงที่สุด
เคยทะเลาะกับเรื่องนี้มาครั้งหนึ่งแล้วและมันจะไม่จบจนกว่าจางอี้ชิงจะได้คำตอบที่มันดีพอ
มือบางเปิดประตูห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มีลูกน้องคนสนิทอยู่ด้วยจื่อเทามองร่างนายหญิงเดินหน้าตาน่ากลัวเข้ามาพร้อมกับของในมือที่ถูกบีบจนยับ
“ นี่มันอะไร...” หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้โดนโยนลงต่อหน้าเจ้าของห้อง
อี๋ฟานมองมันเพียงแว็บเดียวก็พอเดาออกแล้วว่าเมียเขาโมโหอะไรอยู่
มือหนาเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาดู
“ แล้วอะไรล่ะ..”
“ พูดออกมาได้ยังไงครับคุณอู๋อี๋ฟาน.. “
“ อาเทา..แกออกไปก่อน..”
“ ครับ...” ร่างสูงของคนสนิทที่เป็นทั้งมือซ้ายและมือขวาในเวลาเดียวกันเดินออกไปอย่างเงียบเชียบที่สุด
“ เธอโมโหอะไรเนี่ย..เสียสุขภาพจิตน่า..”
“ ลองมาเป็นตัวฉันตอนนี้ดูมั้ยล่ะ..ฉันไม่ชอบเรื่องคาวน่าอายนี่ด้วย
“
“ ก็เรื่องเดิมๆ..”
“ งั้นคุณควรจะแก้ปัญหามันซิ..
ไม่ใช่มานั่งหน้าสบายใจหรือชอบอะไรแบบนี้เหรอฮะฉันพึ่งจะรู้ว่าคุณมีรสนิยมผิดปกติ...”
“ หึๆ...ทำไมเธอถึงชอบพูดจาเสียดสีสามีแบบนี้ล่ะครับที่รัก
“ ร่างสูงขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมตัวใหญ่แล้วเดินเข้ามาหาคนที่กำลังโมโหงุ่นง่านอีกรอบ
“ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...” อี้ชิงพูดเสียงกร้าวเมื่อคนตัวสูงกำลังจะทำเรื่องฉวยโอกาสอีกรอบ
“ เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ..เธอคิดว่าฉันจะไม่ปกป้องศักดิ์ศรีของภรรยาฉันรึไงห๊ะ
“
“ ปกป้องเหรอ..ถ้าคุณปกป้องฉันเรื่องนี้มันคงไม่เกิดหรอก..”
อี้ชิงพูดเสียงแข็ง
“ เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ทำอะไรจางอี้ชิง..”
“...........”
“ เอาเป็นว่ามันจะไม่เกิดขึ้น
แล้วฉันก็บอกเธอแล้วไงว่าซูโฮไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน “
“ ไปบอกพวกนั้นซิ..ไม่ใช่มากรอกหูฉัน “
“ นี่เธอหึงเหรอ..” อี๋ฟานเหยียดยิ้มให้คนที่มองหน้าเขานิ่งโดยไม่มีอารมณ์ขันหรือแสดงท่าทางอะไรออกมา
“ ทำไมฉันต้องหึงคุณด้วยล่ะ...มันเรื่องเมียเก่าคุณแล้วฉันก็ไม่อยากเอามันมาเป็นเสนียดบนตัวฉันด้วยนะฮะคุณอี๋ฟาน
เพราะฉะนั้นช่วยทำอะไรเพื่อแก้ข่าวที่ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยล่ะ
ฉันไม่ได้ท้องแล้วก็ไม่ได้เป็นมือที่สามถ้าจะกรุณาก็ไปบอกพวกสำนักพิมพ์พวกนั้นด้วยก็ดีว่าคุณได้ฉันมาด้วยวิธีอะไร..”
อี้ชิงพูดเสียงน่ากลัวเหมือนจะไม่ทนมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“ งั้นเธอก็ท้องซิ..ไหนๆข่าวมันก็ออกมาแบบนี้อยู่แล้วทำตามมันไปเลยก็ดีนะ...”
“ อะไรนะ!...” คนที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องหันขวับทันที
“ หึๆ...วิธีแก้ปัญหาแบบง่ายที่สุด
แล้วเราก็แค่ออกแถลงข่าวจบเร็วดี “ อี๋ฟานแสยะยิ้มเมื่อเห็นคนร่างบางตัวสั่นระริกเพราะความโกรธ
“ ความคิดแบบนี้อย่าพูดออกมาเลยว่ามาจากรอยหยักในสมองคุณ
มันฟังแล้วทุเรศที่สุด “
“ ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ..ไหนๆเราก็นอนด้วยกันทุกคืนอยู่แล้วนี่ครับ
“
เพี้ยะ!
“ จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ..” คนถูกยั่วโมโหพูดเสียงนิ่งก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
โดยที่ไม่สนใจคนที่ถูกตบกำลังลูบแก้มไปมา
ไม่ได้เจ็บแล้วไม่โกรธด้วยแต่เหมือนตัวเขาเนี่ยแหละจะโรคจิตเห็นจางอี้ชิงโกรธแล้วมันน่าฟัดจริงๆถ้าไม่ติดว่าเขาต้องไปจัดการเรื่องในหนังสือพิมพ์ต่อนะจะจับมาออนท็อบเปลี่ยนบรรยากาศในห้องทำงานซักทีสองที
คุณหนูจางพยศเหมือนลูกแมวแต่พอถูกกอดเอาไว้ก็น่ารักน่าขย้ำอย่าบอกใครเชียวล่ะ
ถูกใจที่ได้เมียแบบนี้รึเปล่า ก็นะท่าทางเขาจะมีความสุขไม่แพ้พี่ชายตัวเองแล้วล่ะคิมแจจุงทั้งสวยทั้งดุแต่แพ้ทางชองยุนโฮ
จางอี้ชิงก็ไม่ได้ต่างไปซักเท่าไหร่แม้จะดื้อเงียบไม่ฟังใครแต่เขารู้ว่าตัวเองจะปราบพยศยังไง
จบด้วยประการ ณ ฉะนี้ เหอะๆๆๆ
ตาลายกับเอ็นซี ไม่รู้เป็นไงบ้างมึนงง สามวันต้องเข้าใจนะคะอารมณ์มันก็งึนๆไง
แหะๆๆๆ
ไม่เม้นงอน..เชอะ
